Dan O’Neill, hengelsportgids en castinginstructeur bij South East Casting, doet verslag van een recente vistrip…
Gisteren maakten we een snelle wandeling langs het meer en natuurlijk hadden we een hengel bij en dat was de moeite waard. Terwijl mijn twee kleine jongens naast elkaar naar de rand van het meer liepen, voelde ik me heel gelukkig dat ik dit soort momenten met hen kon delen. Toen we het meer naderden, hield Anthony Daniel een beetje tegen en wees naar de azende vissen. Daniel was verbaasd en wist meteen dat het tijd was om stil te zijn. Hij hield elke beweging van zijn broer nauwlettend in de gaten. Daniel kreeg de zeer belangrijke taak om de vissen aan het voeren te krijgen, door er vier tot vijf drijvende pellets per keer in te werpen. De ruisvoorns aasden op de pellets zodra ze in het water kwamen. De ruisvoorns begonnen zich terug te trekken en toen ze weg waren, begon er een schaduw onder de pellets te cirkelen. Terwijl de schaduw zich verplaatste, ontstonden er kleine luchtbellen op het wateroppervlak. Natuurlijk wist Anthony in dit stadium precies wat deze schaduw was en legde hij zijn broer uit hoe belangrijk het was om laag en rustig te blijven, zodat de vis vertrouwen kon krijgen. Een tweede schaduw naderde en dat was geweldig nieuws. Anthony weet dat als de vissen eenmaal beginnen te wedijveren om de pellets, ze een beetje voorzichtigheid zouden verliezen. Dit betekent natuurlijk dat een vergissing van hun kant waarschijnlijker is.
Nu was het tijd voor de belangrijke worp. Wachtend tot de vis wat dieper lag en in een andere richting keek, wierp Anthony zijn aas. Enkele minuten verstreken en de vis toonde niet veel interesse in het haakaas. De vis leek zich een beetje in het water te laten zakken. De vissen hadden zeker honger, want ze hingen rond onder de pellets en draaiden zich af en toe om, wat we koppelden aan het feit dat ze de pellets in zich opnamen toen deze water opnamen en begonnen te zinken. Dit bracht ons natuurlijk naar de tacklebox om een rig te bedenken. Daniel keek naar ons en vroeg wat dit en wat dat was. Terwijl we hem de verschillende namen vertelden, herhaalde hij ze voor ons.
Met een zelfgemaakte onderlijn keerden we terug naar de locatie en naderden we voorzichtig. We keken goed hoe de vissen zich nu gedroegen na wat tijd alleen. Kijken naar een vis die langs de rand van de moerasspirea patrouilleert zag er uitnodigend uit, maar het onkruid zou een probleem voor ons vormen wanneer we de haak konden zetten. Langzaam begonnen we een gebied op enige afstand van de moerasspirea te voederen om te proberen de vis een beetje naar buiten te lokken en ons zo de kans te geven om hem weg te lokken van het wier en naar open water, als we het geluk hadden om de vis aan de haak te krijgen. Na enige tijd bewoog de vis een beetje en we besloten dat het nu onze kans was. We hadden wat pellets in het water laten weken en we hadden nu zinkendaas.
Terwijl we keken hoe de vis dichterbij kwam, wierpen we het aas voorzichtig in positie. Het aas kwam zachtjes in het water en golfde langzaam naar de bodem. De karper zag het en baande zich een weg naar de overkant, waarbij hij zijn borstvinnen gebruikte en de boven- en onderkant van zijn staart op magische wijze afzonderlijk bewoog. Met een langzame zuigbeweging verdween de haak in de bek van de vis. Anthony tilde de hengel op en zette de haak in de bek van de karper. Anthony wist meteen dat er iets anders was, deze vis was langzamer maar sterker. Lange gestage krachtige runs, er was veel vaardigheid voor nodig en ik dacht een paar keer dat het “the one that got away” zou zijn. Toen ik me omdraaide zag ik dat Daniel met het net naar me stond te kijken, hij wist wat er gebeurde, misschien weet hij van alle Mortimer en Whitehouse die we kijken dat een gehaakte vis betekent dat je het net moet pakken. Uiteindelijk was de vis klaar om geland te worden, dus we maakten het net open, wisten de vis te landen en lieten de karper een paar minuten in het water liggen voordat we hem eruit haalden voor een snelle foto.
Wat een heerlijke manier om een avond door te brengen, met de twee jongens die die beroemde band hebben waar ik het steeds over heb en die alleen door vissen kan ontstaan. Het was geweldig om te zien hoe Anthony zijn kleine broertje de kneepjes van het vak leerde en het laat zien dat hij soms naar me luistert, ook al denk ik van niet. Daniel heeft nog een lange weg te gaan, maar hij is goed op weg. Met de warme avonden weet ik zeker dat we binnenkort een uitstapje zullen maken voor grondel en zeelt.
Ga vissen…